Gumki

Szybka akcja, szybki post.

Moje młode jakieś 15 minut temu skończyło 13 lat. Łaaa czuje się staro. Nie o urodzinach jednak będzie. 

Wracam do domu. Młoda z radością opowiada ile to życzeń dostała na Facebooku,  SMS i telefonicznych. Tych, co mieli na tyle czasu, żeby zadzwonić z życzeniami zaczyna wymieniać:
"Ciocia Józia, wujek Michał,  dziadek,  babcia ..." Lista nie ma końca.  Pada imię kolegi z podstawówki,  jakoś tak mi się rzuciło na uszy.

Pytam z uśmiechem: "Antek też zadzwonił, oooo"

Ta już wyczuła podstęp i moją dociekliwość i zaczyna  się tłumaczyć:

"To tak przy okazji, bo pytał czy mu w końcu zrobiłam bransoletkę z gumek"

"Aaa nie zrobiłaś

"No nie, bo gumki mi się kończą.  Musisz mi mamuś kupić nowe"

Nie ma to jak porada Empatii:

"Jak teraz zadzwoni, to mu powiedz: Antoś kup mi gumki, to Ci zrobię co chcesz"

Poległam ehh

Ten jej błysk w oku i dziwny uśmieszek na buzi dał mi do zrozumienia,  że mi Młode dorasta. 

PS. Imię kolegi zostało zmienione.

Łyżeczka

Wstawaj śpiochu. Dziś idziesz pierwszy raz do nowej szkoły, nie możesz się spóźnić”

„ Mamo gimbaza to nie szkoła. Gimbaza to gimbaza” - tak rozpoczął się  rok szkolny 2014/2015.

Tak rozpoczął się dzisiejszy poranek.  Nie trzeba wyjaśniać jaki stres towarzyszy Młodej przy pierwszym dniu w nowej szkole, która jest obca, w której nikogo nie zna, która kojarzy się z całym złem wśród młodzieży, bo to gimbaza*.

Przeżywanie zaczęło się jakiś tydzień przed zakończeniem wakacji. Lamentom nie było końca. Moje próby podbudowania jej i przekonania, że będzie fajnie, pozna nowych ludzi kończyły się jeszcze większym lamentem.  Tydzień jęczenia, stękania i ubolewania nad swoim losem. Wytrzymałam tydzień, każdy lęk i obawę starałam się odgonić i przekonać, że będzie świetnie, bo pozna nowych ludzi, zawrze nowe przyjaźnie, będzie dobrze. Zagryzałam zęby, żeby to wytrzymać i okazać wyrozumiałość, zrozumienie i „morze matczynej troski”. Przytulania nie było końca.  

Poszła,  wróciła cała i zdrowa z uśmiechem przepełnionym dumą z samej siebie. Gimbaza nie okazała się paszczą lwa, przynajmniej w tym pierwszym dniu.

 Tyle emocji, a mi się zebrało na wspomnienia, które utwierdzają mnie w przekonaniu, że Młoda zawsze da sobie radę w każdej sytuacji.

 Oto jedno z nich:

Młoda lat 3, może 4 towarzyszyła mi w sklepie,  w którym dorabiałam, jako sprzedawca podczas studiów. Sklep na wsi,  pełno panów o śniadej cerze, z wyraźnymi brakami w uzębieniu i problemami natury logopedycznej :" ... ale o soo chodzi?". Jako dobry sprzedawca byłam w stanie przewidzieć, co taki Klient bedzie chciał kupić w momencie, gdy ten przekroczył próg sklepu. Dzięki tej umiejętności szanowny Klient nie musiał nadwyreżać swoich strun głosowych,  a ja nie musiałam wdychać siarki,  który wydobywał się z ust szanownego Klienta. Bleh.

Młoda, jako uroczy szkrab, zawsze zwracała uwagę na siebie swoją słodką buzią. 

Kategorycznie zabraniałam jej wdawać się w bliższe kontakty z Klientami o śniadej cerze. Rozmowa, uśmiech czy jakikolwiek gest malutkiej Młodej groził zwiększonym narażeniem na ten siarkowy oddech.

To się rozpisałam ...

Wspomnienie, już! 

Wchodzi taki siarkowy Klient, zauważył malutką,  3-letnią Młodą,  siedząca obok Empatii na krzesełku.

Los chciał,  że chciał zagadanąć do uroczej dziewczynki. Pomijam fakt, że był paskudny jak troll, cuchnacy jak troll, a może to był troll.

 " Cześć malutka, daj cześć,  ja jestem Widelec" - czy to ksywka czy nazwisko siarkowego trolla, do dziś mi nie wiadomo. 

Byłam przekonana, że moje słodkie maleństwo się trolla wystraszy i przybiegnie na "rąccki" do mamy.

Troll swoje: 

" Daj cześć,  jestem Widelec" - 

" Pan Widelec, a ja Łyzzeccka" - i uciekła. 

Ja już wiedziałam,  wiedziałam,  że moje słodkie maleństwo da sobie w życiu radę i żadna gimbaza jej nie złamie. 

Moja krew.